Om

De tango:

een onvoorziene ontmoeting tussen een man en een vrouw, een enig en bevoorrecht moment, een dialoog, die men improviseert, in een teder en heftig spel met twee, dat een plechtige uitdaging van onze creativiteit wordt

Onze taak bestaat er in deze tango te vinden, dit drijvend zich verplaatsen, intens en tijdloos, van twee lichamen, harmonieus verenigd in de ruimte, die zich ten slotte samensmelten in eenzelfde ritmiek van de beweging, in één en hetzelfde luisteren naar de muziek.

Tekst: Gisela Graef-Marino

Gisela and Sergio/Dance

Sinds 1995 ontwikkelen zij een stijl waarin zij zoeken naar harmonie, het fluïde, sensualiteit en evenwicht.

Tussen 1995 en 1997 toeren zij in Europa met de kunstgroep “Gomina”.
Tussen 1998 en 2005 nemen zij deel aan de film TANGO met het “Grand Orchestre de Juan José Mosalini” waarmee zij op wereldtournee vertrekken (Europa, USA, Canada).
Als choreografen en dansers in “Tango, la elegía de quienes ya no están”, “María de Buenos Aires” worden zijn op zeer regelmatige basis uitgenodigd door verschillende ensembles: Sexteto Véritango, Buenos Aires tango ensemble, Quintet tempo Sur, Tanguisimo, Piacevole;
in 2001 nemen zij in Parijs deel aan het “Buenos Aires Tango” festival, Palais de Chaillot, Parijs.
In 1997 stichten zij “Estación Tango” en hun eigen tangoschool te Brussel.
Zij worden overal in Europa en de Verenigde Staten uitgenodigd om hun stijl te onderrichten.
In 2006 vieren zij hun 11 jaar gemeenschappelijke zoektocht.

Sinds hun ontmoeting, in 1995, ontwikkelen zij een stijl gebaseerd op het zoeken naar harmonie, en de uitdrukking van het fluïde. Hun zoektocht kristalliseert zich rond de noties van harmonie, van sensualiteit en van evenwicht .

Van 1995 tot 1997, maken zij met de groep “Gomina” een tournee door gans Europa.
In 1998, treden zij op in de film Tango met Juan José Mosalini en zijn orkest (Meyer Production).
Van 1998 tot 2004, vertrekken zij op wereldtournee met het Groot Orkest van Juan José Mosalini, met o.a. de volgende bestemmingen:
• Frankrijk (Parijs, Festival de Tango in het Palais de Chaillot 2001)
• Zwitserland (Muttenz, Festival Tango vivo, 1998)
• Duitsland (Blumenhof Festival, 2000)
• Turkije (Genclik Festivali Konser Salonu, 1996)
• USA (Hollywood Bowl, Los Angeles) en Canada in 2000

Eveneens laten zij zich door hun talent van choreografen en dansers opmerken in Tango, la elegía de quienes ya no están, begeleid door het Vlaams orkest “I Fiamminghi en De Solisten Van Vlaanderen”, opgevoerd in Nederland en België.
Van 2000 tot 2004, treden zij op als dansers en choreografen in María de Buenos Aires, waarvan de opvoering werd gebracht in het Theater van Gent onder leiding van Rudolph Werthen, met het Vlaams orkest
“I Fiamminghi en De Solisten Van Vlaanderen”. Met dit orkest maken zij een tournee in Israël en treden zij op in Londen.
Met het orkest van Juan José Mosalini zijn zij in Griekenland, Italië, Duitsland en Frankrijk (Avignon, Opéra-Théatre, maart 2004) om opnieuw María de Buenos Aires te brengen.
Van 1998 tot 2005 worden Sergio en Gisela, als solisten, gevraagd, door talrijke ensembles:

• Orkest van Juan José Mosalini – Griekenland, Duitsland, Zwitseland, Frankrijk, Turkije, Italië
• Sexteto Veritango – Denemarken, Duitsland en België
• Buenos Aires Tango Ensemble – Duitsland
• Quintet Tiempo Sur – Frankrijk
• Tanguisimo – Frankrijk
• Piacevole – België

Eveneens worden zij uitgenodigd deel te nemen aan de volgende evenementen:

• Festival van Buenos Aires Tango, 2001 te Parijs (Palais de Chaillot)
• La Noche de la Pasión in België, Gent, 1996, 2000
• Festival van Montpellier, 2006
• Festival van Tango –Brussel, 2006

In 1997, stichten zij de vereniging “Brussel Tango”, later genoemd “Estación Tango” en richten zij hun eigen tangoschool op in Brussel. In gans Europa en de USA, worden zij uitgenodigd om te dansen en de tango te onderrichten. In april 2006 vieren zij hun 11 jaren van gezamenlijk artistiek zoeken.

Gisela Graef-Marino

Ze was al heel vroeg opgeleid in dans aan de Escuela Municipal de Música y Danza de Santiago (Chili), en vervolgde haar lessen klassieke en moderne dans in München, New York en Parijs.

Vervolgens volgde ze een opleiding in New York, met name aan de School van Alvin Ailey, en in Parijs, waar ze docent moderne jazz werd, terwijl ze een theateropleiding volgde aan Cours Florent en aan de Ecole du mime Marceau (in 1980 nam ze deel aan de eerste voorstelling van de school, La Prohibition).

Tegelijkertijd trad ze op in verschillende theatergezelschappen (Beauty and the Beast, in het Eden Théâtre), dans (Le théâtre nu – dans en mime), in verschillende operettes in het Châtelet-theater (Petroushka, met Rudolph Nureyev, en The Merry Widow, geregisseerd door Alfredo Arias). Ze demonstreert ook haar talenten als choreograaf in New York Blues, opgevoerd in het Palais des Glaces (Parijs) met de dansers van Mudra Afrique.

In 1983 was ze een van de voorlopers van de Argentijnse tango in Parijs, bij de “Trottoirs de Buenos Aires”.

Haar talenten als danseres en choreografe leidden ertoe dat ze “Libertango” mederegisseerde (1985). Zo begon een lange samenwerking met danser en choreograaf Jorge Rodriguez. In 1986 danste ze in Argentina Story met het gezelschap “Danza Teatro” uit Argentinië in de Espace du Marais (Parijs).

Vervolgens richtte en leidde ze, met Jorge Rodriguez en Leonardo Sanchez in de muzikale richting, de tangogroep “Gomina”, bestaande uit Silvana Deluigi en Sandra Rumolino (zangers), Roberto Tormo en Mauricio Angarita (contrabassisten), Daniel Cabrera en Juan José Mosalini junior (bandoneón), Leonardo Sánchez (gitaar en arrangementen). Een jaar lang presenteert de groep op
“Paths of Buenos Aires” “Como un tango”. Het succes was zo groot dat de groep “Aguantango” oprichtte en van 1987 tot 1997 in Europa op tournee ging om de twee shows te presenteren.

Tegelijkertijd danste ze in “Revolver”, een show ter ere van Carlos Gardel, in het María Podestá-theater in Buenos Aires.

Ze werd uitgenodigd door Pablo Verón om zijn partner te worden in de show Fous de folies, geregisseerd door Alfredo Arias in de Folies Bergères (Parijs), van 1993 tot 1994.

In 1995 ontmoette ze Sergio Molini. Samen hebben ze een eigen stijl gecreëerd, doordrenkt met sensualiteit en vloeibaarheid, die ze in heel Europa onderwijzen.

Sergio Molini

Hij maakte zijn debuut op de Escuela Clasica y Moderna de Juan Carlos Abraham (Argentinië).

In 1985 ontmoette hij Jorge Donn, die hem uitnodigde om lid te worden van de “Mudra International” school in België, geleid door Maurice Béjart.

Hij danste in de shows van het “Ballet du XX° siècle” geregisseerd door Maurice Béjart en ook in andere balletten, waaronder het “Ballet Municipal del Teatro San Martin” (Buenos Aires ), geregisseerd door Ana Maria Steckelmann en Oscar Araiz. Als choreograaf regisseerde hij “La Reina de la noche” in het Juan de Vera Theater (Argentinië) en “Los inmigrantes de ningun lugar” in 2001 in Argentinië.

In 1995 ontmoette hij Gisela Graef-Marino en voegde hij zich bij de groep “Gomina”. Sindsdien dansen ze samen en hebben ze een stijl gecreëerd die doordrenkt is met sensualiteit en vloeibaarheid en die ze in heel Europa onderwijzen.

Oorspronkelijk uit Argentinië, maakte hij zijn debuut op de Escuela Clásica y Moderna de Juan Carlos Abraham (Argentinië). In 1985 ontmoette hij Jorge Donn tijdens een tournee in Argentinië, die hem uitnodigde om lid te worden van de “Mudra International” school in België, geleid door Maurice Béjart, waar hij twee jaar studeerde.

Van 1986 tot 1991 werd hij in Argentinië en België ingehuurd door verschillende klassieke en moderne dansgezelschappen, vanwege zijn talenten als danser en choreograaf.

Als danser neemt hij deel aan shows georganiseerd door het “Ballet du XXe siècle” onder leiding van Maurice Béjart, het
“Ballet Royal de Wallonie”, het “Ballet de la Universidad de Mendoza” en het “Ballet Municipal del Teatro San Martin” (Buenos Aires), geregisseerd door Ana Maria Steckelmann en Oscar Araiz.

In 1995 nam hij deel aan de korte film “Keer uw boot omen bid”, vertoond in het programma “Lolapelicula”, op TV1 in 2001.

In 1998 danste hij in “Tango with one or two dancers”, (choreografie door Carla Foris, Lille)

In 2001 werd hij vooral bekend om zijn choreografie van “La Reina de la noche” in het Juan de Vera Theater (Argentinië) en “Los imigrantes de ningun lugar” (Argentinië).

In 1995 ontmoette hij Gisela Graef-Marino en voegde hij zich bij de groep “Gomina”. Sindsdien dansen ze samen en hebben ze een stijl gecreëerd die doordrenkt is met sensualiteit en vloeibaarheid en die ze in heel Europa onderwijzen.